บทความนี้นำเสนอการวิเคราะห์ความขัดแย้งด้านสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นในเขตอุตสาหกรรมของไทย ผู้เขียนวิเคราะห์นโยบายของรัฐในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งและสร้างบทเรียนให้ประเทศอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่ใช้รูปแบบเขตอุตสาหกรรม จากการศึกษาพบว่ารากเหง้าของความขัดแย้งคือการฝ่าฝืนระเบียบว่าด้วยการวางแผนการใช้ประโยชน์ที่ดินและการขยายเขตอุตสาหกรรมสู่พื้นที่ชุมชน ด้วยการดำเนินการตามกฎหมาย ภาคประชาสังคมได้บังคับให้รัฐและอุตสาหกรรมต้องหยุดการขยายโดยไม่ได้มีการวางแผน อย่างไรก็ตาม ความมุ่งมั่นที่ไม่เพียงพอของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียจากภาครัฐและอุตสาหกรรมดูเหมือนจะขยายความขัดแย้ง การวิเคราะห์ตามระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ยืนยันว่าการแทรกแซงนโยบายของรัฐไม่ได้ให้ผลลัพธ์ที่สำคัญ บทความนี้เน้นถึงความจำเป็นในการติดตามตรวจสอบคุณภาพสิ่งแวดล้อมตามระบบระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อเป็นแนวทางในการพัฒนาเมืองอุตสาหกรรมสู่ความยั่งยืน